Chatten… De realiteit

Ik ben een jongedame van drieëntwintig jaar oud die momenteel door zeer moeilijke tijden gaat. Dit vanwege mijn eigen stommiteiten. Ik geef toe dat ik zo lang ben doorgegaan met mijn fout dat het lijkt alsof er op dit moment voor mij geen weg meer terug is.

Mijn vader is een tijd geleden gestorven en liet ons bedroefd achter. Om de leegte die hij in mij achterliet op te vullen stortte ik mij op het chatten. Op deze wijze leerde ik veel meiden en jongens kennen. Ik bleef soms wel uren met ze kletsen. En al heel snel leerde ik een jongen kennen die dicht bij mij in de buurt woonde. We spraken over van alles en nog wat en na een tijdje vroeg hij mijn telefoonnummer. Eerst weigerde ik, maar na lang aandringen gaf ik het toch. Waarna onze gesprekken over de telefoon werden voortgezet.

Later wilde hij mij ontmoeten. Ook dit weigerde ik in het begin maar weer wist hij mij na een tijdje over te halen. Wij spraken af op een drukbezochte plaats en onze afspraken namen toe in aantal. Tegelijkertijd leerde ik via het chatten een andere jongen kennen die zeer technisch aangelegd was. Hij leerde mij heel veel zaken met betrekking tot internetten. Ook hij vroeg mij na mijn nummer en nadat ik dit in eerste instantie weigerde gaf ik dit later toch aan hem en ook met deze jongen volgde er een aantal afspraakjes.

Daarna kwam een aardige jongeman om mijn hand vragen. Toen ik hem zag sprong de vonk gelijk over en ik voelde mij zeer tot hem aangetrokken. Nadat de verloving had plaats gevonden besloot ik om al mijn eerdere chatvrienden te laten voor wie zij waren en vroeg hen vriendelijk om geen contact meer met mij op te zoeken. Een van hen had hier geen probleem mee maar de ander voelde hier niets voor. Wat ik niet wist was dat hij had ingebroken in mijn mailbox, al mijn berichten had uitgeprint en deze vervolgens naar mijn huis had gestuurd. Toen ik dit zag schrok ik mij rot en ik kon niet meer op mijn benen staan. Snel verbrandde ik mijn berichten uit vrees dat mij verloofde, van wie ik inmiddels zeer veel begon te houden, hier achter zou komen.

Ik voel mij op dit moment dan ook zeer schuldig tegenover hem. Ik leef constant in angst. Telkens als de deurbel of de telefoon afgaat of als er post binnenkomt ben ik bang dat mijn geheim onthult zal worden. En wanneer mijn familie met mij over een bepaald onderwerp wilt praten dan denk ik dat ze erachter zijn gekomen. Ik ben er kapot van. Ik schaam mij zeer, temeer daar ik lerares ben en ik een voorbeeldfunctie heb. Ik heb heel sterk het gevoel dat ik het vertrouwen van mijn familie in mij heb geschaad. Ik heb zo’n spijt… ontzettende spijt. Ik verzoek jullie mijn brief te plaatsen zodat dit als les kan dienen voor andere zusters die hun tijd verdoen met gechat opzoek naar vermaak maar uiteindelijk in de problemen raken.